In the south of Italy, the director tells the first-person story of his return to his native country amidst the suffering and misery of a ghetto of African communities. They work almost tirelessly in harsh conditions for a pitiful salary, under the suspicious gaze of the Italians. 

In het zuiden van Italië vertelt de filmmaker zijn eigen verhaal van terugkeer. Hij geeft een zicht op de pijn en ongeluk van een ghetto dat Afrikaanse gemeenschappen verzamelt. Ze moeten onophoudelijk werken, in verschrikkelijke toestanden, voor belachelijke lonen, onder de wantrouwende ogen van de Italianen.

Vingt ans après l’assassinat en Belgique de Semira Adamu, demandeuse d’asile nigériane de 20 ans, deux femmes racontent dans un cri de guerre conjugué au féminin. À travers leurs récits, elles mettent en lumière la réalité des centres fermés pour migrants, les conditions de détention, la souffrance des détenus, les exactions des gardiens et des gendarmes.

Twenty years after Nigerian asylum seeker, Semira Adamu, was assassinated in Belgium, two women tell the story of a war cry combined with feminism. In their stories, they highlight the reality of closed centers for migrants, the conditions of detention, the suffering of detainees, and the acts of guards and police forces.

Twintig jaar na de moord in België van Nigeriaanse asielzoeker Semira Adamu, vertellen twee vrouwen een verhaal van strijd en feminisme. In hun verhalen beschrijven zij de realiteit van detentiecentra voor migranten, de toestanden van hun detentie en de daden van bewakers en politieagenten. 

Danielle, an old-age pensioner, takes voluntarily care of Moubarak, who is getting ready to apply for asylum in Belgium. However, she is then in conflict with her daughter, Francesca, who is angry at her for not taking care of her own family.